Waarom zijn vrouwen zo streng voor zichzelf?

Vanaf je vroegste jeugd ben je als vrouw bijgebracht dat je jezelf continu moet evalueren.

Zelfevaluatie op zich lijkt me niet echt het probleem. We zijn zelfbewuste wezens, en daar mogen we trots op zijn. Het geeft ons de mogelijkheid om te groeien en elkaar te helpen. Het onderliggende probleem is dat we te streng zijn voor onszelf. Onderzoek heeft uitgewezen dat 78% van de vrouwen strenger is voor zichzelf dan dat ze dat voor een vriendin in een gelijkaardige situatie zou zijn. Is dat omdat we onszelf niet normaal vinden, en anderen wel? Als een vriendin wat dons op haar bovenlip heeft, voelen we eerder opluchting. “Oef, we zijn niet alleen”. Weinig vrouwen zouden daar op oordelen, maar als we de spiegel voorbijlopen en een haartje zien, wordt er meteen naar de dichtstbijzijnde pincet gezocht. We controleren zelfs onze emoties, want van jongsaf wordt ons verteld dat we sterk moeten zijn en niet flauw mogen doen, maar als een vriendin komt uithuilen voelen we alleen maar liefde en verbondenheid.

Er is iets veranderd in mijn leven. Iets dat voor mij heel groots is, maar voor anderen amper merkbaar is. Ik noem het mijn renaissance.

Tot enkele jaren terug was ik perfect ‘gelukkig’ met mijn leventje. Ik was huwelijksfotograaf, lief, dochter en dat was het. Tot ik begon te beseffen dat het écht niet genoeg was. De grote doelen waren bereikt, de erkenning was er, de voldoening begon af te nemen, maar na het werk was er weinig te beleven. Ik werd kwaad, cynisch, distantieerde mij van mijn werk, en belandde in een depressie vanwege een posttraumatische stoornis. Ik was er klaar mee, en het zou mijn laatste jaar als fotograaf worden.

Maar dan gebeurde er iets. Ik moest van mijn lief mee naar Zuid Afrika voor zijn werk. Ik hoor u al denken “oh, nee, verschrikkelijk!!”, maar in mijn toestand op dat moment was dat een hele uitdaging. Een reis met een onbekende groep mensen terwijl ik amper voor mezelf kon zorgen was het laatste wat ik dacht nodig te hebben. Je raadt het al: niets was minder waar.

Ik kreeg een zware paniekaanval op het vliegtuig (“dat is het, ik ga dood”, terwijl ik best wel gewoon ben om ver te vliegen), en een migraine aanval omdat ik meer dan 24 uur niet geslapen had. Ik zie dat moment een beetje als een religieuze ervaring waarop ik een ‘reset’ kreeg. Toen we landden was ik leeg. Mijn brein werkte niet meer, ik voelde mijn lichaam niet, ik voelde niks. Al mijn maskers waren afgeworpen, en zo ging ik een groep mensen tegemoet waar ik de komende week mee moest doorbrengen.

Wat ik dan ervaarde heeft mij tot op het bot veranderd. Het grote contrast tussen mijn normale afstandelijke houding (wantrouw iedereen, je hoort nergens bij, waarom zouden ze jou interessant vinden), en mijn post-paniekaanval houding (Hellloooo everybody! niks kan mij nu nog schelen, maat ze maar denken! Ik laat alles los, want schijn ophouden kost nu te veel energie) was enorm. Het gevolg was dat ik achterover viel van hoe snel die groep mij omarmde. Logisch natuurlijk, want je krijgt wat je geeft.

Ik zou het zelf nooit geloofd hebben, maar die ene reis had zoveel impact dat ik nadien een ander mens werd. In plaats van het liefst alleen thuis te zitten, wou ik voortdurend onder de mensen zijn. Na jarenlang als een introvert door het leven te gaan, wou ik plots iedereen mijn verhaal vertellen. Als ik de ervaring zou kunnen bottelen in een flesje en verkopen, zou ik rijk zijn.

Ik wou dat hier mijn ellenlange verhaal kon afsluiten, maar helaas.

Een jaar later kreeg ik een burn-out. Omdat ik plots alle sluizen had open gezet, en weer durfde voelen, kwam ook het besef dat ik 10 jaar lang AL mijn energie in het werk had gestoken. Ik had gewerkt als een paard om niet te moeten leven, niet te moeten ervaren, niet te moeten denken. Maar dat moest nu plots allemaal wel, en dat was te veel. Mijn lichaam gaf op, één voor één vielen er lichamelijke functies uit, tot op het punt dat ik amper nog kon bewegen. Ik moest mijn leven heruitvinden, opnieuw leren werk en leven combineren en weer voldoening vinden in mijn job.

Zo komen we bij Myra Fotografie part ll. Ik moest op zoek naar mijn kern, naar de reden waarom ik doe wat ik doe. Ik kwam uit bij termen als vrijheid, rust, kunstwerkjes creëren, de wereld veranderen (ik weet hoe dat klinkt, maar we kunnen maar proberen!), betekenisvolle relaties aangaan en verbinding maken met anderen. Ik moest aan mezelf toegeven dat ik die aspecten het meest kon terugvinden in mijn -op dat moment prille- Body & Soul project, en in shoots met 1 of 2 personen waar ik echt one-on-one kon werken.

Zo besliste ik om dit jaar de huwelijksfotografie sterk te reduceren en mij te focussen op Body & Soul- en koppelshoots en personal branding. In de wereld van de huwelijken zal ik dus de komende jaren enkel beschikbaar zijn als ‘sidekick’ van Silver Sixpence Stories, aangezien wij samen een pakket videografie/fotografie aanbieden. Daarbuiten vind ik mijn roeping in body positivity en de empowerment van vrouwen, en het creëeren van fotoreeksen voor creatieve ondernemers. Het is dus zeker geen hard afscheid, want ik heb echt mijn hart verloren aan huwelijksfotografie, maar de rust en voldoening die ik krijg van andere opdrachten zijn nu mijn pleister op de wonde.

Ik beperk nog sterk het aantal opdrachten, maar de goesting is wel ‘through the roof’. Ik hoop jullie dus heel snel te mogen ontmoeten, of je te verwelkomen op 1 van deze platformen:

https://www.facebook.com/groups/bodyensoul

https://www.instagram.com/bodyandsoulbymyra/

https://www.instagram.com/myrafotografie/

Als afsluiter nog enkele beelden uit Zuid Afrika waar wij nog regelmatig bij wegdromen, gemaakt door Anandi Photography.

Liefs,

Myra